Click Play To Listen:
Download the MP3: (High Quality)
32k Quality:
Download the MP3: (32k Quality)
“Mardom chee meegan?”
If you also believe that this is an invalid or backwards thinking concept, you have to also be able to answer the question of why it is so common in the Iranian Culture to begin with. Why do Iranians tend to care so much more about how they are perceived by other people, at least in comparison with Americans? Iranians often claim to have 3000+ years of civilization, certainly, a complex attitude such as this one
could not have developed over night and has been reinforced by the collectivistic and at some points
tribal culture and environment in Iran’s history. Thus, there may be more than meets the eye, and it is difficult to make a clean black and
white call on this. It may not be hard for anyone of the people who mock the phrase “What will people say?” to think of an example where they themselves would try to keep something they do privately, or even with a select group of others, confidential. So WTH do we do? Where is the gray area? Are there situations where it would benefit a single person, a family, a group of friends, or a country to keep somethings they do confidential or even outright deny it? What are they? Which choice would leave everyone better off at the end? Take our poll on the right of this post on iranican.com and tell us what you think below.
11 comments
Iranian culture is centered around the virtue of respect. First and foremost respect for elders, respect for others, and also maintaing self-respect. We as a culture strive to represent ourselves with dignity, good mannerisms, intelligence, and have a compassionate and giving nature to others. Therefore, we find it in today’s society, and the new norms of our generation, a battle to truthfully represent ourselves and essentially our families, without finding the need to deny or cover our true identities and mannerisms without crumbling our families “aberoo”. It is the significant difference between our generations norms of leisurely activity, slang, and accepted culture, that our parents and those of older generations do not understand and therefore look down upon. I feel as an Iranian-American, it is my duty as a daughter to respect my parents and try my best to abide by what they proclaim as being right. However, their ways of thinking do not always correlate to the way I think. Therefore, I believe that most Iranian youth find it difficult to disappoing or upset their parents, given that they have close relationships with them, and sometimes find the need to cover up what they are doing, only to protect and keep their families “aberoo” and dignity in this society. This is based on the concept of having respect for elders, a virtue that is unfortunately disappearing with time. This is also based on our culture of caring and being compassionate to those around us, whether it be family or friends. We care for how our families are represented, and want others to look at them with respect, and also to each of us individually. The norms of Iranian culture are deep-rooted in having the “family unit” be strong, loving, and respected. Therefore it is in our own interest and our families interest to care of what others think, and to do whatever it is we find necessary, in order to maintain that idealism.
I don’t mean lying. …:) I don’t think lying is good. I’m just saying, we don’t have to expose everything. And I think we should try our best to stick to our parents way of life, because I don’t necessarily believe in the ways of our generation. In response to a comment…
Iranian people judge their children if you tell the truth.
As promised on the show, I would like to share Kant’s view on lying which is interesting and somewhat related to this topic. The reason I feel like this subject is related is because those who defend two-facedness to preserve an image basically believe that it is okay to be untruthful “if” it brings about a greater good. In other words, if telling the truth will harm another being, then it is unethical to be truthful in that specific situation.
Immanuel Kant has a very famous rule on ethics, known as the Categorical Imperative. Based on Kant’s Categorical Imperative as an ethical person you must “Act only according to that maxim whereby you can at the same time will that it should become universal law.” To put it into simple English, an act is ethical when you can apply it to every situation at any time; so you must ask yourself this question: Is what I am about to do, considered good under any circumstance—not just this specific situation—and at any given time? Only if your answer is yes, that action is truly considered a “good” action. So looking at it this way, you cannot make exceptions in being truthful, because you cannot possibly justify lying as a universal law.
This article was written by Kant in response to a French philosopher who claimed, lying could be justified in a civil society when the truth will harm others: http://philosophy.ucsd.edu/faculty/rarneson/Courses/KANTsupposedRightToLie.pdf
Kant actually claims that even if you lie to a murderer about where his subject is hiding you have done wrong and can be prosecuted in a court of law, because once you lie, you are responsible for all the consequences that follows, and if that subject ends up getting murdered you have played a role and that is punishable. It is a short piece but interesting perspective!
I personally don’t agree with Kant’s view, but I feel it is worth thinking about…
So….in continuation of “aberoo”. I believe that our generation has lost its capacity to see beyond “themself”. As an individual, we SHOULD strive for perfection, although it is impossible to attain such a status. We should strive to help others, we should strive to find better ways of spending our time rather than drinking and partying. I believe that our deep rooted culture that finds its pleasures in family gatherings of food, laughter, love, and compassion, is now replaced by the youth battling with adults to hit the clubs and get that “oh so needed drink”. Look, I’m not disrespecting how others live their lives. But I do think that there is no reason to put down someone who enjoys helping others and finds joy in ensuring that their parents are happy and satisfied with the children that they raised. Especially knowing that they left their country in hopes of bringing their children to a country that provides unlimited opportunity for education, prosperity, and the power attained from it, which will ensure our future and give me the opportunity to use this power to help our country, Iran, if ever need be. There is no need to badger my opinion about making my parents happy. Maybe that does not make others happy. But I would rather sacrifice my own self for my families happiness and well-being and that is because I know my parents would do the same for me. Coming back to the topic of aberoo. Parents warn us of the consequences of drinking only because they know drinking alters your judgement, actions, and opens the doors for potentially hazardous people coming into your life. Well if you are used to going out and partying, than you are used to dealing with those type of people. I can’t stand them. Intoxicated people act irrationally. I know I am going to get badgered for all these comments, but its ok. Our parents want us to have aberoo because aberoo means having others respect you. Your actions are important. An example: I see a professor, a Ph.D. in neurology and I’m intrigued by her hard work and achievements, but honestly, when I see that same person out in the bars, intoxicated to the point that she is doing things I do not want to discuss here, na khodagha, I don’t look at her the same. Why? Because it is disrespectful for a person to act that way. To get completely wasted to the point that she does not know what she is doing is bad. Moderation is key here. Ok badger me some more. But I do truly believe that. I’m not saying that I have not made mistakes. But I do not want to make them again. I will make mistakes because I am human, but it does not mean I will not acknowledge them and strive to do what is right. I did not just come about these ideations about how to live my life in one day. But I do know one thing, my family is my life, and I will do anything to make sure they are happy, and do not suffer for any of the mistakes or actions I have made, for that would be selfishness. I am a grown woman, and I am capable of realizing what mistakes I’ve made, and I can handle the consequences myself and work towards making myself a better person. It is not do-rooh to try to protect your family and make them happy. It is only out of pure love. I am not talking about lying to people. I am not talking about telling your family you don’t drink when in reality you are an alcoholic, or heroin addict or whatever. In that situation, you need to get yourself to a clinic and you need to tell your parents. If I was in that situation thatn I would tell my parents. I’m speaking about the one time I went out and did such a thing and did not want to get my parents upset or yada yada yada. I’m not doing it anylonger. I stopped because I’ve come to the realization that my aberoo is important in this society in order for me to be successful and respected as a young woman. The more aberoo I have, the farther my word goes, that reality. You may say that one might suffer by saving aberoo and trying to deal with little situations on your own, but I believe that by doing this, it builds a stronger character and being, who is capable and can strive to than not only overcome his/her own problems, but than take on the battle of trying to help others.
Shari,
I think you are mixing “credibility” with “Aberoo”. They don’t mean the same thing in Iranian culture. “Aberoo” is what you are viewed from outside. Most of the time you inherit your family’s Aberoo and you have to keep it. Credibility on the other hand is something that one earns. It is a reward for your personal effort and your experience and mistakes in life. While your family’s credibility and Aberoo gives you a stepping stone, your credibility in society is only established through your own deeds. Keeping Aberoo has a reactive meaning to it, while earning credibility is a proactive concept.
I disagree with your point that one’s goal should be “perfection”. Again, perfection is with respect to an outsider’s view. One can strive to be the best they can but they shouldn’t strive to be perfect. A very simple example is women’s bodies. Perfection is defined by society and is illustrates as super models. It’s unattainable and unrealistic for most women. “The best you can be” simply means take care of your body and live a healthy lifestyle. The first creates eating disorder; the second creates a healthy individual in body and mind. Have you ever heard of the term “perfection paralysis”?
I completely agree with you in respecting parents. But you don’t deserve any less respect than them either. A healthy relationship is one that is between equal human beings which both side rely on their inter-dependence and a mature dialogue. If parents insist on their mental comfort at the cost of children’s discomfort they should have a good reason and it should be open for discussion. Otherwise they can’t expect to bring up independent and credible individuals.
sorry for all the typo.
Pantea jaan I totally understand how you depict this issue. If one wants to have a positive image (aka credibility) in the community, they should work to earn it, but not work for the sole purpose of building an image, but rather for the purpose of bettering yourself and your community.
Shari jaan does make some good points as well. The youth do seem to have a hard time appreciating all the sacrifices their parents made for them. For them, this appreciation becomes a burden. But what about parents that use their sacrifices as leverage in an argument? Like “I sacrificed all my life for you, and you don’t want to listen to exactly what I say?? We’ve setup such a good life for you, and now you want to do “your own thing??”
So the ‘appreciate your parents’ advice is really subjective and depends on the family situation. Just because they’re your parents doesn’t automatically mean they deserve your undying respect. It is because of this mentality, perhaps, that we follow the footsteps of uneducated elders who haven’t bothered exploring the world and gaining global insight and experience, yet we feel this undeserved obligation to follow their lead, even if its leading us backwards.
And I also totally understand the drinking issue, but I think we would need a whole show dedicated show to discuss THAT topic =)
This is a very interesting article; we unfortunately didn’t get the chance to cover ideas about root causes of this issue in our culture and community… -iman
نگاهی به پدیدة رودربایستی در ایران*
راستی و درستی! این مبنای هر قاعدهی اخلاقیست و اساس هر گونه رابطهی اجتماعی. بدون حقمداری و راستگویی، هر قاعدهی اخلاقی به هر نام و با هر نشان بیاعتبار و دروغین خواهد بود. اخلاق جریان حقیقت است در روابط اجتماعی. نیرنگ و ناراستی، ضایع کنندهی حقیقت و تباهکنندهی هر دستور اخلاقیایست که بر آن تکیه زند.
دورنگی یا دورویی، یعنی گفتن یا نشان دادن یا ابراز علاقهای یا عقیدهای مغایر با علاقه و عقیدهی واقعی و درونی، که میتواند دلایلی متعدد و انگیزههایی متنوع داشته باشد. البته که روابط اجتماعی به میزانی از پنهانکاری و «راست نگویی» نیازمند است. اگر همهی درونیات افشا شود و نظراتِ همه نسبت به هم بیکم و کاست معلوم گردد، شیرازهی زندهگی اجتماعی از هم خواهد پاشید. اما دورنگی غیراز اینهاست. افشا نکردن درونیاتِ غیرلازم، متفاوت است از ابراز نظر بر خلاف عقیدهی واقعی. آن یکی سلبیست و این یکی ایجابی. آن از جنس نگفتن و انجامندادن است، و کار نکرده البته مستحق مؤاخذه نخواهد بود. اما این کاریست که انجام میشود و عملی که صورت میپذیرد، که اگر نا بهحق و خلاف واقع باشد، سؤالبرانگیز میشود، و چه بسا بازخواست به دنبال آورد. راهیست طولانی از «راستنگویی» تا «ناراست گویی».
گفته میشود که مردمان در سرزمینهای غربی روراست و بیتعارفاند. آنجا عقلانیت اقتصادیِ غالب، نفع شخصی را قاعدهی حاکم بر کردارها ساخته است. فردگرایی یا به رسمیت شناختن حقوق و مهم شمردن ارادههای تکتک افراد، نه تنها اصل اساسی فلسفهی سیاسی، که معیار زندگی اجتماعیست. مبنای رفتار هر کس، نفع خود اوست و میداند که دیگران هم چنین قاعدهای دارند، و میداند که دیگران هم میدانند که او چنین قاعدهای دارد، و دیگران هم میدانند که او این را میداند. خلاصه، همه چیز روشن و تعیین شده است. قاعدهای جا افتاده و پذیرفته شده، و جزئی از نظام اخلاقی مقبول در آن دیار. بر اساس قاعدهی «نفع شخصی»، مبنای رفتارهای جمعی و روابط اجتماعی واضح و مشخص است. بر هر کس روشن است چه باید بکند و معلوم است که دیگران در مواضع مختلف چه رفتارهایی بروز خواهند داد و کاملاً آشکار است که رفتار هرکس چه دلیلی دارد و هر کاری چرا صورت میپذیرد. راستی و درستی! این است اصل اساسی زندگی جمعی که در حضورش ارتباطات اجتماعی روان و آسان برقرار خواهند شد و زندهگی در کنار یکدیگر راحت و کمدغدغه ادامه خواهد یافت.
قبل از این وضع، در دوران ماقبل عصر صنعت و فنآوری، و پیش از اینچنین پیچیده شدنِ روابط در زندگی اجتماعی، و هم امروز شاید در برخی جوامع دور مانده از ارتعاشات آن انفجار صنعتی، مثل جوامع کوچکِ روستایی، اخلاق و روابط انسانی معنایی نداشت و ندارد جز صمیمیت، روابط بسیار نزدیک و دوستانه، فداکاری، گذشتن از نفع خود برای دوستان و نزدیکان، و خلاصه درجمع بودن و با جمع بودن و برای جمع بودن. در آن زمان «فردیت» معنایی نداشت. شخصیت و هویت هر کس درون اجتماعاش حل شده بود. فرد با جامعه و اطرافیان خود شناخته میشد. زندگی در جمع معنا میگرفت و برای جمع ادامه مییافت. صداقت و راستی در آنچنان جوامعی به معنای ازخودگذشتگی بود و خود را فدای جمع کردن.
در جوامع امروزی اما آن «برای جمع بودن» دیگر محلی از اعراب ندارد. این «فرد»ها هستند که زندگی میکنند، برای خود نه برای دیگران. این تفکیک نفعهای شخصی و تعیین حریمهای فردی نه به معنای زوال اخلاق و مرگ انسانیت است که درآن مروت جایی نداشته باشد و انساندوستی و کرامت معنایی ندهد، نه سامان زندگی اجتماعی را از هم میگسلد و نه موجب هرج و مرج و بیسامانی میشود، بلکه شفافیتی پدید میآورد که هرکس حد خود و قدر دیگری را بشناسد و تکلیفاش با خود و دیگران معلوم باشد و در دنیایی که ازخودگذشتگیها و فداکاریهای موجود در روابط رو در رو، در پیچیدگیهایش جایی برای ماندن ندارند، راه خروجی باشد برای راستی و صراحت تا در سختیهای زندگی پر پیچ و خم امروز نپیچد، معوج نشود، راه بر صداقت نبندد و به دورنگی و دورویی نینجامد. راستی و درستی! این است آن چه باید بماند تا اخلاق پا برجا باشد و کرامت انسانی معنا یابد، هر چند فدا کردن خود برای جمع محلی از اعراب نیابد.
اما ایران: روابط اجتماعی در جامعهی ما روابطی سنتی و ابتدایی نیست. شهرنشینی مدرن در حال فرا گرفتن بخش اعظم جمعیت ایران است. تخصصی شدن مشاغل و تعدّد تخصصها، جدایی محل کار از خانه، افزایش گسترهی مناسبات اجتماعی، لزوم برقراری ارتباطات پرتعداد با انواع و اقسام گروههای اجتماعی، تراکم جمعیت، انبوه جمعیت ناشناس شهری که همگان همه روزه با آنها در مواجهه و مبادلهاند، صفات بارز شهرهای مدرن و از جمله شهرهای ایراناند که در آنها تراکم و تنوع برنامههای کاری و مشغلههای روزانهی فرد، امکان انتخاب نوع برنامهها و نحوهی چینش و زمانبندی آنها را از اختیار او خارج میسازد و تشدیدِ کمبودِ منابع کمیاب، در رأس آنها وقت، و پس از آن تخصص و سپس سایر امکانات مادی و معنوی زندگی را موجب میشود. ویژگیهایی که امکان تداوم الگوهای روابط جمعگرایانه و عاطفی را چنان که در جوامع چهره به چهره هست از میان میبرند و هنجارهای رفتاری و آداب اخلاقی ویژهای را الزام میکنند. در چنین جامعهای هر فرد بخشی از مجموعهایست که تکتک اجزاء آن در ارتباطی ارگانیک و منسجم به یکدیگر پیوستهاند. هیچ کس احاطهی کامل بر روند زندگی خود و اختیار کامل برای تنظیم همهی برنامههای خود ندارد. همه جزئی از مجموعهای کلی هستند و در میان اجزاء آن جفت شدهاند. این «در اختیار جمع بودن» البته با آن «برای جمع بودنِ» سنتی تفاوت ماهوی دارد. اگر در آن جا فرد برای جمع زندگی میکند، این جا در اختیار جمع اما برای خود زندگی میکند. برای جمع بودن در جامعهی سنتی، همگان را با هم یکسان و با خصوصیات کلی جماعت مشابه میسازد و در کلیت اجتماع حل میکند، اما در اختیار جمع بودن در جامعهی مدرن، جایگاه انحصاری و واحدِ فرد را در میان جمع متمایز میسازد، تفاوتهایش را با جایگاههای دیگر آشکار میگرداند و بر فردیت و تمایز او تأکید میکند. زندگی در چنین جامعهای ناگزیر برای حفظ فردیت و هرچه بارزتر کردنِ تمایز آن در میان جمعیت است. رها کردن منافع فردی در این جامعه به معنای حذف از گردونهایست که اجزاء آن در ارتباطی تنگاتنگ با یکدیگر پیوستهاند. در این وضع تنها ارزشهای فردگرایانه است که میتواند ارتباطات اجتماعی را سامان بخشد و روابط اخلاقی را منظم گرداند.
اما روابط اجتماعی در ایران، روابطی مدرن و مبتنی بر الزامات فردگرایی نیز نیست. خانوادهی گسترده در ایران مهمترین مجموعهی اجتماعیست که در آن آشناییهای نزدیک و ارتباطات صمیمی و چهره به چهره به دلایل متعدد، از جمله کمبود و نبود حمایتهای اجتماعیِ مدنی و قانونی و نیاز به همیاریها و حمایتهای خانوادگی افراد از یکدیگر، همچنان برای حفظ و تداوم خود تلاش میکند. بقای خانوادهی گسترده مستلزم رواج ارزشهای جمعگرایانه است. خانوادهی گسترده که اولین گروه جامعهپذیری فرد در دوران اولیهی زندگی و مهمترین گروه عضویت او در دورههای بعدیست، ارزشهای جمعگرایانه را رواج میدهد و در درون افراد نهادینه میکند.
به این ترتیب، ارتباطات اجتماعیِ عینی در جامعهی ایران درگیر پیچیدگیهای مدرنیست که جایی برای ارزشهای جمعگرایانه و فداکارانه باقی نمیگذارد، اما هنجارهای درونی شدهی ذهنی و الگوهای رفتاری ناشی از آن همچنان بر این ارزشها پافشاری میکنند. دروغگویی و دورنگی، حاصل چنین وضعیست که شکل نهادینه شدهی آن، نام رودربایستی به خود میگیرد و جالب آن که خود به عنوان یک ارزش ستایش میشود و در فرآیند جامعهپذیری، نسل به نسل آموخته میشود. رودربایستی شکل نهادینه شدهی روابط اجتماعی در جامعهایست که ذهنیات حاکم بر اعضای آن با عینیات موجود همخوانی ندارد. رودربایستی وضعیت اخلاقیایست که در آن روابط اجتماعی، که به دلیل افزایش جمعیت و تراکم مادی و اخلاقیِ ناشی از آن پیچیده و چندبعدی شدهاند، دیگر توان نگهداری ارزشهای جمعگرایانه و فداکارانهی مختص ارتباطات ساده و رو در رو را ندارند، اما الگوی اخلاقی و هنجاری حاکم بر ذهنیت و رفتار افراد، هنوز آن ارزشها را میستاید و حفظ و نگهداری آنها را لازم میداند و تخطی از آنها را جایز نمیشمارد و خطاکاران را با فشارهای اجتماعی و اخلاقی مجازات میگرداند. رودربایستی در برابر کسانی که به درجهی صمیمیت و رفاقت کامل رسیدهاند، وجود ندارد. برای کسانی که کاملاً غریبه و ناآشنا هستند نیز رودربایستی اعمال نمیشود. رودربایستی الگوی ارتباط با کسانیست که در میان این دو قطب قرار میگیرند. کسانی که نه کاملاً آشنا باشند و نه کاملاً غریبه. یعنی کسانی که بخش اعظم روابط اجتماع ما با آنها شکل میگیرد. فداکاری و از خود گذشتهگی در جهت آرمانهای جمعی، در ذهن و در نتیجه بر زبان افراد و نیز در الگوهای رفتار متقابل اجتماعی و اخلاقی همچنان جاری باقی میماند، اما آن چه که در عمل میتواند رخ دهد، چیزی نیست جز پیگیری و حفاظت از منافع فردی. چیزی که اگر به صراحت بیان شود، انگ خودخواهی و خودپرستی و طمعکاری میخورد. پس صراحت و صداقت، از ترس ردّ و طرد فرد از اجتماع، جای خود را به لفاظی و چاپلوسی میدهد و در پردهی تعارف و رودربایستی پنهان میشود. رودربایستی عبارت است از ابراز فداکاری و از خودگذشتهگی بر زبان و توجه به منافع شخصی و خصوصی در دل. اعضای جامعهی ما انتظار شنیدن پاسخ سرراست و صریح ندارند. رکگویی پدیدهی چندان مثبتی محسوب نمیشود. بلکه «اخلاق» اقتضا میکند که قبل از آشنایی و صمیمیت کامل، رودربایستی به جا آورده شود.
«تعارف» ادبیات نهادینهشدهایست برای گفتن «دروغ»هایی که اخلاق رودربایستی الزام میکند، تا فرد برای به جا آوردن این ارزش اخلاقی به زحمت نیفتند. البته غیر از این ابزار رسمی، هر کس به فراخور خلاقیت و قدرت ارتباطات اجتماعی خود، به نحوی دورنگی لازم را اعمال میکند و دروغهای لازم را میگوید. اعضای جامعهی ما از شنیدن این دروغها لذت میبرند حتا اگر بدانند که دروغاند! و تحمل شنیدن «راستاش» را ندارند حتا اگر از آن «راست» از قبل مطلع باشند. به این ترتیب، تلاش برای حفظ ارزشهای جمعگرایانهای چون کمک به دیگران، فداکاری و از خودگذشتهگی، نه تنها به برقراری این ارزشها نمیانجامد که ارزشی برتر و والاتر، که مبنای هر قاعدهی اخلاقیست را نیز بر باد میدهد: «صراحت و صداقتِ» فردگرایانه از روابط اجتماعی اخراج میشود تا ایثار و فداکاری ریاکارانه تداوم یابد.
Source: http://www.forough.net/Biweekly/45/Reza.htm
Hey Iranican,
I’m Sohrob from Televizioon.com, I have some ideas about having some teamwork together. I couldn’t find any phone number or email address of you so hit me up and we can talk about it in details.
Movafagh bashin,
Sohrob
Ally
بعضي وقتها آدم از خوندن واقعيت ها اولش دلخور ميشه ولي آينده اش خوبه
مقاله جالب و پر مغزي بود .